Ik kwam dit zomaar tegen in een stukje en had er nooit zo over nagedacht:
De bijbelse planten zijn niet altijd bekend zoals bij ons. Zo word er over de leliën des velds gesproken maar de lelie komt daar niet in het wild voor, die gedijt niet in de bodem daar. Dus welke daar mee bedoeld is blijft een vraag.
Ook wij kennen planten die lelie genoemd worden die er echter niets mee te maken hebben: het lelietje-der-dalen, waterlelie en daglelie hebben helemaal niets met het geslacht lelie te maken.
Zoals 'roos' ook vaak voor van alles word gebruikt, zonneroosje en kerstroos tot gelderse roos (struik/ boom) aan toe! Met zekerheid is niet vast te stellen welke bloem ermee bedoeld is.
Zo ook geen brandende braambos -> gedijt niet in de bodem daar. Wel zijn er struiken die een kleurverandering hebben, zoals in de herfst bij ons in Nederland, dit heb ik wel als verklaring gehoord. De plant die voor het brandende braambos in aanmerking komt is Dictamnus albus de vuurwerkplant die uit het Midden-Oosten komt. De bloemen maar vooral de zaaddozen ruiken sterk naar citroen en scheiden een vluchtige olie af die op windstille plekken rond de plant kan blijven hangen. Als je dan een lucifer bij de plant houd komt die oliedamp onder licht geknetter tot ontbranding, geen heftig vuurwerk maar toch wonderlijk. Strijk overigens niet met de blote huid langs deze plant dat heeft namelijk lelijke brandwonden tot gevolg!
Buiten de 'praktische' waarheden kan beeldspraak een rol spelen en ook: wonderen. Wie kent ze niet uit verhalen of eigen leven, de wonderlijke dingen (telefoontje, een bezoek, onverwachte hulp, trein die je miste en waardoor.....etc) die je overkomen, onverklaarbaar, troostend, bemoedigend. In mijn beleving bestaan WONDEREN nog steeds.
